...infinito

Dopo che la rivoluzione copernicana si è compiuta, la Terra perde insieme alla centralità anche la stabilità, anch’essa fluttua dispersa negli spazi infiniti, il cui silenzio sgomentava l’animo di Pascal. Non è più possibile stare al sicuro, spettatori sulla riva, la salvezza non consiste più nel distacco di chi contempla la rovina degli altri, ma nella partecipazione alle loro sofferenze, nella condivisione della precarietà della loro condizione. “Noi voghiamo in un vasto mare, sospinti da un estremo all’altro, sempre incerti e fluttuanti. Ogni termine al quale pensiamo di ormeggiarci e di fissarci vacilla e ci lascia; e, se lo seguiamo, ci si sottrae, scorre via e fugge in un’eterna fuga. Nulla si ferma per noi. È questo lo stato che ci è naturale e che, tuttavia, è più contrario alle nostre inclinazioni. Noi bruciamo dal desiderio di trovare un assetto stabile e un’ultima base sicura per edificare una torre che si innalzi all’infinito; ma ogni nostro fondamento scricchiola e la terra si apre sino agli abissi” (Pascal)

 После того, как революция Коперника была завершена, Земля также теряет стабильность и центральность, также расплываясь в бесконечных пространствах, молчание которых приводило в замешательство душу Паскаля. Больше невозможно быть в безопасности, зрители на берегу, спасение больше не состоит в отрешенности от тех, кто созерцает гибель других, но в участии в их страданиях, в разделении ненадежности их состояния. «Мы гребем в огромном море, толкаемся от одного конца к другому, всегда неуверенно и колеблюсь. Каждый термин, на который мы думаем о швартовке и взгляде, колеблется и покидает нас; и, если мы последуем за ним, мы убегаем, он убегает и бежит в вечном побеге. Ничто не мешает нам. Это естественное для нас состояние, которое, однако, больше противоречит нашим склонностям. Мы сгораем от желания найти стабильную структуру и последнюю надежную базу для строительства башни, которая поднимается до бесконечности; но каждый наш фундамент скрипит, и земля открывается в пропасти "(Паскаль)

 Μετά την ολοκλήρωση της κοπερνικιανής επανάστασης, η Γη επίσης χάνει τη σταθερότητα μαζί με το κεντρικό της σημείο, που επίσης επιπλέει διασκορπισμένη σε άπειρους χώρους, της οποίας η σιωπή απογοητεύει την ψυχή του Πασκάλ. Δεν είναι πλέον δυνατόν να είναι ασφαλείς, οι θεατές στην ακτή, η σωτηρία δεν συνίσταται πλέον στην αποσύνδεση εκείνων που σκέπτονται την καταστροφή των άλλων, αλλά συμμετέχουν στην ταλαιπωρία τους, μοιράζοντας την επισφάλεια της κατάστασής τους. «Βγαίνουμε σε μια αχανή θάλασσα, ωθούμενη από το ένα άκρο προς το άλλο, πάντα αβέβαιη και κυμαινόμενη. Κάθε όρος στον οποίο σκεφτόμαστε να αγκυροβολήσουμε και να κοιτάξουμε τους κυματιστές και μας αφήνει? και, αν τον ακολουθήσουμε, ξεφύγουμε, τρέχει και φεύγει σε μια αιώνια απόδραση. Τίποτα δεν σταματά για εμάς. Αυτό είναι το φυσικό για εμάς κράτος και αυτό, εντούτοις, είναι περισσότερο αντίθετο στις κλίσεις μας. Καίγεται από την επιθυμία να βρούμε μια σταθερή δομή και μια τελευταία ασφαλή βάση για να χτίσουμε έναν πύργο που ανεβαίνει στο άπειρο. αλλά κάθε θεμέλιο μας κλαίει και η γη ανοίγει στις άβυσες »(Pascal)

Après l’achèvement de la révolution copernicienne, la Terre perd également sa stabilité ainsi que sa centralité, elle aussi flottant dans des espaces infinis, dont le silence consternait l’âme de Pascal. Il n’est plus possible d’être en sécurité, spectateurs sur le rivage, le salut ne consiste plus dans le détachement de ceux qui contemplent la ruine d’autres, mais dans la participation à leurs souffrances, dans le partage de la précarité de leur condition. "Nous ramons dans une vaste mer, poussés d'un bout à l'autre, toujours incertains et fluctuants. Chaque terme auquel nous pensons d'amarrer et de regarder vacille et nous quitte; et si nous le suivons, nous nous échappons, il s’enfuit et s’enfuit dans une fuite éternelle. Rien n'arrête pour nous. C'est l'état qui nous est naturel et qui, cependant, est plus contraire à nos inclinations. Nous aspirons au désir de trouver une structure stable et une dernière base sécurisée pour construire une tour qui monte à l'infini; mais chacun de nos fondements craque et la terre s'ouvre aux abysses "(Pascal)

 After the Copernican revolution was accomplished, the Earth also loses stability along with its centrality, also floating dispersed in infinite spaces, whose silence dismayed Pascal's soul. It is no longer possible to be safe, spectators on the shore, salvation no longer consists in the detachment of those who contemplate the ruin of others, but in participation in their suffering, in sharing the precariousness of their condition. "We are rowing in a vast sea, pushed from one end to the other, always uncertain and fluctuating. Every term to which we think of mooring and staring wavers and leaves us; and, if we follow him, we escape, he runs away and flees in an eternal escape. Nothing stops for us. This is the state that is natural to us and that, however, is more contrary to our inclinations. We burn from the desire to find a stable structure and a last secure base to build a tower that rises to infinity; but our every foundation creaks and the earth opens up to the abysses "(Pascal)

 Nach der kopernikanischen Revolution verliert auch die Erde an Stabilität sowie an zentraler Stelle und schwebt in unendlichen Räumen, deren Stille Pascals Seele verblüffte. Es ist nicht mehr möglich, sicher zu sein, Zuschauer am Ufer, die Erlösung besteht nicht mehr in der Trennung derer, die den Untergang anderer Menschen in Betracht ziehen, sondern in der Teilnahme an ihrem Leiden, im Teilen der Prekarität ihres Zustands. "Wir rudern in einem weiten Meer, von einem Ende zum anderen gedrückt, immer unsicher und schwankend. Jeder Begriff, an den wir beim Festmachen und Anstarren denken, schwankt und verlässt uns; und wenn wir ihm folgen, fliehen wir, er flieht und flieht in eine ewige Flucht. Nichts bleibt für uns stehen. Dies ist der Zustand, der für uns natürlich ist und der unseren Neigungen jedoch eher widerspricht. Wir brennen aus dem Wunsch heraus, eine stabile Struktur und eine letzte sichere Basis zu finden, um einen Turm zu bauen, der sich ins Unendliche erhebt; aber jedes Fundament knarrt und die Erde öffnet sich den Abgründen "(Pascal)

 在哥白尼革命完成之后，地球也失去了稳定性以及它的中心性，也漂浮在无限空间中，其沉默使帕斯卡尔的灵魂失望。岸上的观众不再可能是安全的，救赎不再包括那些考虑他人毁灭的人的分离，而是参与他们的苦难，分担他们的状况的不稳定性。 “我们在茫茫大海中划船，从一端推到另一端，总是不确定和波动。每一个我们想到的系泊和盯着摇摆的术语都离开了我们;而且，如果我们跟着他，我们就会逃跑，他会逃跑并逃离永恒的逃亡。没有什么能阻止我们。这是对我们来说很自然的状态，然而，这更符合我们的倾向。我们希望找到一个稳定的结构和最后的安全基地来建造一座升至无限的塔楼;但我们的每一个基础吱吱作响，地球开辟了深渊“（帕斯卡）

 कोपर्निकन क्रांति के पूरा होने के बाद, पृथ्वी अपनी केंद्रीयता के साथ स्थिरता भी खो देती है, अनंत स्थानों में भी तैरती हुई, जिसकी चुप्पी पास्कल की आत्मा को तहस-नहस कर देती है। यह सुरक्षित होना संभव नहीं है, तट पर मौजूद दर्शक, मोक्ष अब उन लोगों की टुकड़ी में नहीं हैं जो दूसरों की बर्बादी के बारे में सोचते हैं, लेकिन उनकी पीड़ा में भागीदारी में, उनकी स्थिति की अनिश्चितता को साझा करने में। "हम एक विशाल समुद्र में दौड़ रहे हैं, एक छोर से दूसरे छोर तक धकेल दिया गया, हमेशा अनिश्चित और उतार-चढ़ाव वाला। हर शब्द जिसके बारे में हम लहराते और घूरते हुए सोचते हैं और हमें छोड़ देते हैं; और, यदि हम उसका अनुसरण करते हैं, तो हम बच जाते हैं, वह भाग जाता है और एक अनन्त भागने में भाग जाता है। हमारे लिए कुछ भी नहीं रुका। यह वह स्थिति है जो हमारे लिए स्वाभाविक है और यह हमारे झुकाव के विपरीत है। हम एक स्थिर संरचना और एक अंतिम सुरक्षित आधार खोजने की इच्छा से जलते हैं जो एक टॉवर का निर्माण करता है जो अनंत तक बढ़ जाता है; लेकिन हमारी हर नींव घटती है और पृथ्वी रसातल में खुलती है "(पास्कल)